به نام بی نامش
دوشنبه, ۳ مهر ۱۳۹۱، ۱۰:۰۱ ب.ظ
نه تنها شروع بلکه هیچ لحظهای بی یاد او سزا نیست.
او همان است که در لسان صدرالمتالهین به قدر فهم ما کوچک میشود و به قدر آرزوی ما گسترده و به قدر نیاز ما فرود میآید؛ اویی که بینهایت است و بیمکان و بیزمان.
اویی که در وصف نگنجد و در کلام نیاید.
هماویی که گویند چه دارد هرآنکه او را ندارد و چه ندارد هر که او را دارد.
امید به رحمتش، هدف بندگیش.
این "او" خداست. خدای من و خدای تو. عشق واقعی و مجازی و همه و همه و همه و همه.
که یکی هست و هیچ نیست جز او | وحده لا اله الا هو
+ توی این چند وقت تجربهی بلاگ داری و بلاگنویسی همیشه برام سختترین کار نوشتن همین اولین پست بوده. ناراحتم از این که بلد نیستم با خدام درست حرف بزنم.
۹۱/۰۷/۰۳